Na specjalne życzenie mojej starej przyjaciółki, chciałbym opowiedzieć Wam pewną tajemniczą historię. Wydarzyło się to w beztroskich czasach liceum szalonych lat dziewięćdziesiątych. Zdaje się, że była to wiosna, bardzo ciepły wieczór, z jakiegoś powodu postanowiłyśmy spędzić noc poza domem.
Oczywiście byłyśmy już prawie pełnoletnie, jednak na wszelki wypadek załatwiłyśmy sobie wszelkie stosowne pozwolenia. Nasi koledzy z rock'owego zespołu, właśnie tego wieczoru mieli próbę w Klubie. Klub mieścił się w piwnicy jednego z gitarzystów. Niewielkie pomieszczenie w którym znajdowała się miedzy innymi stara kanapa, obiekt będący przedmiotem naszych wizji, który miał nam zapewnić komfort podczas nocnej tułaczki. Dźwięk gitar prawie ukołysał nas do snu, więc chłopcy postanowili zostawić nam klucze. Słowo harcerza się rzekło i obiecałyśmy oddać Klub nazajutrz, naturalnie nie zamierzałyśmy go zdemolować, więc pytania w tym kontekście w ogóle nie padły. Zrobiło się dziwnie cicho... jakoś odechciało nam się spać, białe ściany wokół wydały nam się takie smutne. Jako poprawne uczennice, znalazłyśmy w swoich wojskowych plecakach rożne akcesoria do rysowania i natchnione weną dałyśmy upust radosnej twórczości. Szybko nieatrakcyjne ściany pokryły się szkicami, wierszem oraz przyrzeczeniem "my to wszystko jutro zamalujemy!"
Nie wiem w jaki sposób odmierzałyśmy czas, nie miałyśmy zegarków ani komórek, ale w końcu przyszedł moment kiedy miałyśmy już dość i uznałyśmy, że czas kłaść się spać. Niestety po zgaszeniu światła wyobraźnia zadziałała ze zdwojoną mocą. Nie było końca dziwnym kształtom i odgłosom. Nie pomogło otwarte okno, przez które wpadało światło podwórkowej latarni, ba! To właśnie to światło objawiło nam wielką czaszkę, która sparaliżowała nas do tego stopnia, że wtulone w siebie zaklinałyśmy się nawzajem, że nigdy więcej! Zaczęłyśmy zastanawiać się, skąd tu czaszka? Najbardziej prawdopodobna wersja była taka, że podczas budowy tego bloku, w tej właśnie piwnicy zostało popełnione straszne morderstwo i zwłoki denata zamurowano w podłodze! Im dłużej drążyłyśmy temat tym większy strach kład się cieniem na nasze twarze. Dopiero o świcie, gdy płomienie porannego słońca zaczęły rozjaśniać mrok, my wykończone tworzeniem miejskiej legendy, padłyśmy w objęcia Morfeusza...
Wszystko co się tam wydarzyło zostało przez nas w formie, można powiedzieć komiksu narysowane na ścianach. Walka z pająkiem, ilość wypalonych papierosów, portrety przyjaciół, duch pod postacią wielkiej czachy. Naszym kolegom zabrakło jednak zrozumienia i entuzjazmu dla abstrakcyjnej twórczości i szybko nasze przygody pokryła gruba warstwa białej farby, grzebiąc tym samym ewentualne zwłoki pod podłogą.
Tak oto przepadła gdzieś historia którą odtwarzam teraz po latach, dedykując ją wszystkim tym, dla których stare przyjaźnie cokolwiek znaczą i którzy nie boją się słowa "przyjaźń". Wierzę, że każdy z nas gdzieś tam w głębi pielęgnuje takie wspomnienia i choć coraz częściej kontaktujemy się ze sobą za pomocą facebook'a, nikt nie puka do drzwi a telefon milczy, za to słychać dźwięk powiadomienia czy świergot, to ufam, że tego co za nami nikt nie przekreśla.
Nie przykrywajmy swojego życia grubą warstwą farby, nie traćmy nadziei, że jeszcze kiedyś telefon zadzwoni, w przeciwnym razie jak zaszczepimy w dzieciach świadomość, że warto żyć naprawdę, nie w wirtualnej pajęczynie?
Oczywiście byłyśmy już prawie pełnoletnie, jednak na wszelki wypadek załatwiłyśmy sobie wszelkie stosowne pozwolenia. Nasi koledzy z rock'owego zespołu, właśnie tego wieczoru mieli próbę w Klubie. Klub mieścił się w piwnicy jednego z gitarzystów. Niewielkie pomieszczenie w którym znajdowała się miedzy innymi stara kanapa, obiekt będący przedmiotem naszych wizji, który miał nam zapewnić komfort podczas nocnej tułaczki. Dźwięk gitar prawie ukołysał nas do snu, więc chłopcy postanowili zostawić nam klucze. Słowo harcerza się rzekło i obiecałyśmy oddać Klub nazajutrz, naturalnie nie zamierzałyśmy go zdemolować, więc pytania w tym kontekście w ogóle nie padły. Zrobiło się dziwnie cicho... jakoś odechciało nam się spać, białe ściany wokół wydały nam się takie smutne. Jako poprawne uczennice, znalazłyśmy w swoich wojskowych plecakach rożne akcesoria do rysowania i natchnione weną dałyśmy upust radosnej twórczości. Szybko nieatrakcyjne ściany pokryły się szkicami, wierszem oraz przyrzeczeniem "my to wszystko jutro zamalujemy!"
Nie wiem w jaki sposób odmierzałyśmy czas, nie miałyśmy zegarków ani komórek, ale w końcu przyszedł moment kiedy miałyśmy już dość i uznałyśmy, że czas kłaść się spać. Niestety po zgaszeniu światła wyobraźnia zadziałała ze zdwojoną mocą. Nie było końca dziwnym kształtom i odgłosom. Nie pomogło otwarte okno, przez które wpadało światło podwórkowej latarni, ba! To właśnie to światło objawiło nam wielką czaszkę, która sparaliżowała nas do tego stopnia, że wtulone w siebie zaklinałyśmy się nawzajem, że nigdy więcej! Zaczęłyśmy zastanawiać się, skąd tu czaszka? Najbardziej prawdopodobna wersja była taka, że podczas budowy tego bloku, w tej właśnie piwnicy zostało popełnione straszne morderstwo i zwłoki denata zamurowano w podłodze! Im dłużej drążyłyśmy temat tym większy strach kład się cieniem na nasze twarze. Dopiero o świcie, gdy płomienie porannego słońca zaczęły rozjaśniać mrok, my wykończone tworzeniem miejskiej legendy, padłyśmy w objęcia Morfeusza...
Wszystko co się tam wydarzyło zostało przez nas w formie, można powiedzieć komiksu narysowane na ścianach. Walka z pająkiem, ilość wypalonych papierosów, portrety przyjaciół, duch pod postacią wielkiej czachy. Naszym kolegom zabrakło jednak zrozumienia i entuzjazmu dla abstrakcyjnej twórczości i szybko nasze przygody pokryła gruba warstwa białej farby, grzebiąc tym samym ewentualne zwłoki pod podłogą.
Tak oto przepadła gdzieś historia którą odtwarzam teraz po latach, dedykując ją wszystkim tym, dla których stare przyjaźnie cokolwiek znaczą i którzy nie boją się słowa "przyjaźń". Wierzę, że każdy z nas gdzieś tam w głębi pielęgnuje takie wspomnienia i choć coraz częściej kontaktujemy się ze sobą za pomocą facebook'a, nikt nie puka do drzwi a telefon milczy, za to słychać dźwięk powiadomienia czy świergot, to ufam, że tego co za nami nikt nie przekreśla.
Nie przykrywajmy swojego życia grubą warstwą farby, nie traćmy nadziei, że jeszcze kiedyś telefon zadzwoni, w przeciwnym razie jak zaszczepimy w dzieciach świadomość, że warto żyć naprawdę, nie w wirtualnej pajęczynie?
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz